Prolog

               Biltentown - miasto grzechu i rozpusty przez większość nazwana. Brudne miasto, gdzie bieda i głód są u podnóży miasta, a dalej, gdzie wzrok ludzki sięga jest rozpusta i bogactwo, gdzie ludzie zaczynają życie na zupełnie innym poziomie. Kawior i Homary są podawane w pięciogwiazdkowych restauracjach częściej niż woda do picia. Miasto, gdzie co chwile jakiś biznesmen ginie w nieznanej przyczynie, gdzie w slamsach dochodzi, co nowych gwałtów i zamieszek, gdzie więcej widziałem trupów niż zakład pogrzebowy. Miasto pachnące spalinami, seksem i papierosami. Miasto te do których nie chcesz się zapuszczać, to jest to miasto, które pokazują w telewizji jako biedne i  żeby ludzie z innych krajów cieszyli się, gdzie mieszkają. To jest miasto, które się rano kocha, a wieczorem nienawidzi, jest to moje miasto i moich ludzi. Nazywam się Mira i jestem przywódcą grupy walczącej z przestępczością. Nazywamy się Hunters Wind czyli Łowcy Wiatru.
       
                           Hunters Wind . . . Łowcy Wiatru . . . 

       Jesteśmy szybcy. Pokonujemy setki kilometrów biegiem. Potrafimy dobiec nawet do aut, startujących samolotów, znamy się  na jeździe konnej, autem. Jesteśmy silni, sprytni i wierni naszym ideom. Zostaliśmy stworzeni, żeby chronić ludzkość od zła i niegodziwości. Jesteśmy na usługi swoje i jedynie czasem pomagamy bogaczom z powodu zarobku. Dla biedaków jesteśmy dziwadłami, które nie powinny żyć, boją się nas i tego, co potrafimy. Natomiast bogacze chętnie zrobili by nas swoje roboty, sługusów swoich, którzy byli by na każde jego wezwanie, ale my jesteśmy nieustraszeni. Nie podamy się i nigdy nie będziemy zgadzać się z ludźmi. Byłem pierwszym Łowcą i pamiętam dobrze po, co zostałem wyszkolony. Nie dla bogaczy, nie dla biednych tylko po to, żeby świat był spokojny i mógł realnie funkcjonować, nie mamy go zmieniać, a ulepszać. Choć czasem czujemy się jak zwierzyny, a nie jak łowcy. Czasem po prostu jesteśmy opuszczeni, ale sami wybraliśmy taki los. Nikt nas do tego nie zmuszał. Łowca to nie zabawa, to wyzwanie, którego tylko nieliczni się podejmą.
                - Mira czas ruszać - Młoda brunetka o imieniu Ven jest jedyną dziewczyną w łowcach. Aż dziwne, że jej nie chciałem przyjąć, świetnie sobie radzi, czasem lepiej niż chłopcy. Ven jest wysoką brunetką o ciemnych oczach, jest magiczna, jak by wyciągnięta z książki. Nasza Królowa dolin i gór, jedyna w swoim rodzaju.
               - Ven zaraz zejdę - odpowiedział z lekkim uśmiechem i wróciłem do obserwowania swojego miasta. To moje miasto na pewno. Porwałem swoją czarną marynarkę z krzesła i ubrałem okulary wychodząc z pokoju. Drzwi metalowe się za mną zamknęły z głośnym uderzeniem.

             Krypta Łowców, którą nikt nie wie, gdzie się znajduje. Jest z metalu, wielka i bardzo solidna  zrobiona cała z metalu. Nie wiadomo, gdzie się znajduje. Tylko Łowcy wiedzą i tylko oni mogą to zdradzić, ale w ich prawie, krypty nie wolno zdradzać. Krypta składała się z kuchni, jadalni, łazienki, gabinetu Miry, sześć pokoi na górze i pokoju dziennego. Pokój dzienny był dużym pokojem w którym było z siedem kanap o kolorze krwistej czerwieni, wielki, plazmowy telewizor na połowę ściany. Mały stolik na przodzie, drewniana podłoga i pełno poduszek, a obok stał stół bilardowy idealnie pod świetlany. Z powodu tego, że w Krypcie mieszka czterech młodych mężczyzn w wieku od dwudziestu do dwudziestu pięciu, nie dziwne, że dom wygląda jak pobojowisko i to w dosłownym tego typu znaczeniu. Obok pokoju dziennego, a tak właściwiej to pod nim znajdowała się kuchnia do której zjeżdżało się po metalowych rurach. Kuchnia niczym wielkim się nie wyróżniała, była zwyczajna, a obok niej jadalnia z wielkim stołem zrobionym z buku i krzesła, które często były wymieniane z powodu kłótni panujących u łowców i rzeczy codziennego użytku bardzo szybko się niszczyły.
              W pokoju dziennym zgromadzono wszystkich zainteresowanych. Na kanapie siedział młody blondyn, najmłodszy ze wszystkich . Nazywał się Calin i był seksownym Włochem, siedemnastolatek sprawdzał się fizycznie, ale jeszcze był szczeniakiem i nie potrafił podejmować dorosłych decyzji. Obok niego siedział w okularach Mat, miał wyraźnie zarysowane kości szczęki i był tak zwanym mózgiem w Łowcach. Po za sprawnością fizyczną do tego znał się na wszystkich oprogramowaniach i całym świecie informatycznym. Przy ścianie opierał się wysoki facet, niesamowicie umięśniony z raną na policzku po ostrym narzędziu. Facet nazywał się Klemens, nie był zwykłym osiłkiem. Potrafił podnieś auto jedną ręką i zatrzymać swoją masą ciała pociąg. Był on dość inteligentny i dobrze było z nim rozmawiać, ale jednak siła to był jego atut. Do nich dobiegł Frans. Niski chłopak o rudych włosach i zielonych oczach z francuskim akcentem. Chłopak był świetny do różnych kryjówek, wszędzie wszedł i wszystko otworzył, wytrych grupy. - Mam nadzieje, że się . . . uff nie spóźniłem - odpowiedział sapiąc lekko.
- Rzuć papierosy Frans - Odpowiedziała Ven siadając na czerwonym fotelu.
 - Śpieszyłem się - odpowiedział
- Gdzie Mira? - spytał opierając się prawym ramieniem o fotel Ven.
- Pewnie wpatruje się w zdjęcie Sashy - Zaśmiał się blondyn odpalając papierosa marki ,,Lithg Marker" w zielonych paczkach.
 - Celin bo zaraz udławisz się tym papierosem - odpowiedział Mira otwierając teczkę w swoim Iphonie i przeglądając zadania do wykonania.
 - Wybacz szefie - odpowiedział najmłodszy chowając dumę do kieszeni.
 - Jest zadanie. Ruszamy na obrzeża - Odpowiedział, a wszystkim od razu uśmiech się rozszerzył na ich twarzach.