Rozdział IV

       Łowcy powinni gonić, a nie być zwierzyną. Uciekają ze strachem w oczach jak sarny przed wilkiem. Mira nie poznawał swoich ludzi. W jednej chwili stracili to, co starał się w nich zakiełkować. Wolę walki i to uczucie, że są niepokonani, a teraz? Bez broni uciekali przed jeźdźcami, a do tego bomba siedziała im na karku. Czerwone światła bardzo mocno świeciły po oczach, a brunet wiedział, że musi zareagować. Jak nie bomba ich wykończy to czarni jeźdźcy tego szaleńca.

        Brunet staną i poprawił skórzaną kurtkę na swoich ramionach. Biła od niego spokój i wyciszenie. Kawałek dalej zatrzymała się Ven, która nie rozumiała, co chce zrobić jej szef. Patrzyła na mężczyznę dużymi oczami.

-       Mira uciekaj! – krzyknęła do niego, ale on stał spokojnie i czekał. Tupot metalowych kopyt zbliżał się coraz szybciej do nich – Mira błagam! – krzyknęła przestraszona z łzami w oczach.

-       Ven – powiedział spokojnym głosem przywódca. Zachowywał się tak jak by zaraz mieli wejść do kawiarenki na herbatkę – Wstyd mi za ciebie – odpowiedział i spojrzał na nią z obrzydzeniem i wyższością.

-       Jak wstyd? Zaraz ciebie dopadną! – Krzyknęła widząc jak krwawi jeźdźcy zbliżają się coraz szybciej.

Już przed oczyma miała jak Mira zostaje nadziany na ostre guanu.

-       Patrz Ven i się ucz – odpowiedział i wyciągnął rękę.

-       Nie! – Krzyknęła zrozpaczona chcąc go jakąś zatrzymać.

Krwawy jeźdźca wyciągnął swoje guando i powiedzieć można, ze to jego błąd. W jednej chwili brunet odwrócił się łapiąc guando i wyrywając je z metalowej dłoni kłusownika. Obrócił je i zamachnął się raz, a dobrze ucinając głowę kłusownikowi. Metalowy łeb jeźdźca upadł na ziemię i się poturlał, a ciało zleciało z konia.

               Uśmiech na twarzy mężczyzny za monitorem swojego laptopa nie schodziła. Wziął joistika do ręki dobrze usadzając się na czarnym fotelu.

-       Wsiadaj na konia Mira i walcz – powiedział jeździec, a brunet dobrze wiedział, że to ten szaleniec.

Usiadł szybko na metalowego konia. Był potężny, ale też szybki. Nawet szybszy od zwykłego konia i mocniej zbudowany, żeby żaden wybuch nie mógł go przewalić. Przez chwilę brunet mierzył wzrokiem kłusownika i widział, że zamiast oczu u jeźdźcy są diamentowe ślepia. Błyszczały oślepiając tym przeciwnika, ale przywódca wiedział, że nie może się łatwo poddać. Nie zostanie po raz kolejny potraktowany jak mysz. To on jest łowcą i to on ściga, a nie jego ścigają.

-       Skoro tak chcesz to walczmy – odpowiedział i wyciągnął guando stronę metalowego blaszana.

-       Walczmy! – odezwał się jeźdźca i poleciały iskry. Czarne guando spotkało drugie guando zmierzając się ze sobą.

Nagle brunet stracił podparcie upadając na ziemię. Koń rozsypał się w proch natomiast koń jeźdźca zmienił się w drugiego jeźdźca. Tak jak by jeden nie był już wystarczającym problemem.

-       Dwóch na jednego?! Nie grasz fer! – krzyknął, a czarnowłosy za monitorem zmrużył oczy i warknął sam do siebie. Kliknął na guzik na monitorze, a proch po koniu zmienił się w guando.

-       Masz Ven – odpowiedział pierwszy jeźdźca, a brunetka od razu wzięła z ziemi czarne guando.

Zaatakowali piersi. Od razu Mira przyjął pozycję na mszę, gdzie jedno kolano jest ugięte, a drugie podpiera swój ciężar. Dwoma rękoma trzymał broń odpychając atak kłusowników. Oni coraz mocniej zaciskali, a on coraz bardziej upór sprawiał mu ból i zabierał wiele ciężkich sił. Do tego byli zmęczeni po wyczerpującej ucieczce. Ven zamachnęła się nogą i starała się odepchnąć kłusownika, ale to nic nie pomogło, a tylko przetworzyło jej kłopotów. Jeźdźca złapał ją za kostkę i zamachnięciem rzucił ją na ścianę. Dziewczyna upadła na twarz na szarawą posadzkę, ale się podniosła obolała. Na drżących nogach wstała i zamachnięciem chciała zaatakować jeźdźca, a ten sprytnie ominął jej atak przez co upadła na kolana. Krzyknęła, kiedy dostała mocnego kopniaka z metalowego buta sługusa tego szaleńca.

-       Co jest Mira? Zaraz wykończę twoją słodką Ven – odpowiedział pierwszy łowca kopnął go w bok powalając na ziemię. Kopnięcie było tak silne, że odrzuciła bruneta. Przeleciał na plecach kawałek dalej.

-       Czego ty chcesz?! – Krzyknął i podniósł się biegnąc, żeby zaatakować. Pisk metalu było słychać w całym labiryncie.

-       Mów mi czarny kruku – odpowiedział i odepchnął bruneta na długą odległość.

-       Mam gdzieś jak się zwiesz! – Krzyknął znowu się podnosząc chociaż był nieźle poturbowany.

-       Jesteś wytrwały Mira, ale ciągle słaby – odpowiedział i sprytnie ominą atak Miry.

Przywódca łowców był zażenowany, że jest ktoś silniejszy od niego. To zawsze on  był najsilniejszy, a teraz okazało się, że technologia go przewyższa, ale pierwszy raz się spotkał z taką technologią.

-       Za słaby do czego?! – wykrzyczał i zaatakował ostatni raz, ale szybko tego pożałował bo został mocno odepchnięty.

-       Myślałem, że lepiej się zabawie, ale okazuje się, że nic tu po moich jeźdźcach. Wyszkol ich lepiej Mira, spotkamy się jeszcze – odpowiedział robot, który wyglądał jak młody mężczyzna. Ubrany w czarną koszulkę, czarne rękawiczki bez palców, dżinsy i wysokie buty do kolan.

Nagle jeźdźcy jak by wyparowały w powietrzu. Przed chwilą tutaj byli, a teraz ich w ogóle tutaj nie było. Blondyn spojrzał w niebo, a tam nic nie było wypisane. Jedyne, co zostało po krwawych jeźdźcach to czarne pióra kruka, które zostały rozsypane wszędzie.

            Wszędzie światła. Wszędzie ludzie, którzy gdzieś szli, ale stanęli zainteresowani o co chodzi. Poturbowani Łowcy wyszli z klubu. Mata podtrzymywał Klemens, Celin niósł na rękach nieprzytomną Ven. Nikt nie odzywał się do Miry, ale wiedział, że wreszcie musi z nimi porozmawiać. Ta sytuacja to była już przesada. Do bruneta podeszła młoda pielęgniarka.

-       Nic panu nie jest? – spytała podając mu wodę w białym kubku.

-       Nie. Jestem lekko poturbowany, ale to na szczęście nic poważnego – odpowiedziałem lekko się uśmiechając do rudowłosej dziewczyny w białym fartuchu.

Dziewczyna zarumieniła się lekko i odeszła do karetki. Przy radiowozie stał Ivil patrząc na bruneta. Opierał się plecami o czarne auto z założonymi rękoma patrzył na niego jak na ofiarę.

-       Ivil? – spytał Mira nie wierząc czy to on czy nie. Po dzisiejszym dniu nie był niczemu pewien.

-       Podejdź Mira – ręką przywołał chłopaka do siebie z uśmiechem na ustach.

-       Co ty tutaj robisz? – spytał go patrząc w jego ciemne oczy. Ich spojrzenia spotkały się przez chwilę. Patrzyli na siebie nie mówiąc ani słowa.

-       Było kolejne zabójstwo – odpowiedział, a brunet miał kamienną twarz patrząc na niego i słuchając uważnie – Zabito szefa klubu w jego apartamencie – odpowiedział w skrócie zdarzenie jakie zaszło.

-       Chyba wiem kto to – odpowiedziałem i obejrzałem się na swoich łowców. Lekarze się zajmowali Ven i Matem. Klemens nie wiedział, co ma ze sobą zrobić i co myśleć, a Frans był wściekły tak samo jak Celin.

-       Tak? Kogo podejrzewasz? – spytał unosząc jedną brew do góry. Spytał się tak jak by nie wierzył.

-       Czarnego kruka – odpowiedział i wyjął z kieszeni spodni papierosa. Odpalił go zapalniczką i odszedł z miejsca wypadku.

       Wypadek czy tak czy tak można to nazwać nie wiadomo. Z jednej strony zdarzył się wypadek i coraz więcej Mira miał pytań do świata. Kim jest czarny kruk, jaki cel ma Ivil, co jest za ścianą, dlaczego giną bogaci. Tyle pytań, a nikt nie chciał mu odpowiedzieć.

Szedł sam ulicą wracając do krypty. Czarnowłosy spojrzał na niego, nie przestając się opierać o radiowóz. Miał nie wyraźną minę. W jednej chwili był przy radiowozie, a po chwili znikną jak jeźdźcy w tunelu.

                  - Czarny kruku, bój się, bo zaczęła się zabawa i już nigdy nie będę zdobyczą – odpowiedział brunet wypuszczając szary dym z ust. Wiedział, że to początek niebezpiecznej gry, którą zaakceptował, ale teraz to będą grać na jego zasadach.